او چو بیند خلق را سرمستِ خویش
از تکبّر میرود از دستِ خویش

او نداند كه هزاران را چو او
دیو افكنده ست اندر آبِ جو

لطف و سالوس جهان خوش لقمه ای ست
كمترش خور كآن پُر آتش لقمه ای ست

آتشش پنهان و ذوقش آشكار
دودِ او ظاهر شود پایانِ كار

مثنوی معنوی
دفتر اوّل