... إِلَهِي
مَنْ كَانَتْ مَحَاسِنُهُ مَسَاوِيَ
فَكَيْفَ لَا تَكُونُ مَسَاوِيهِ مَسَاوِيَ
وَ مَنْ كَانَتْ حَقَائِقُهُ دَعَاوِيَ
فَكَيْفَ لَا تَكُونُ دَعَاوِيهِ دَعَاوِيَ.
إِلَهِي
حُكْمُكَ النَّافِذُ
وَ مَشِيَّتُكَ الْقَاهِرَةُ
لَمْ يَتْرُكَا لِذِي مَقَالٍ مَقَالًا
وَ لَا لِذِي حَالٍ حَالا ...

سنگک

سنگک.
(اِمصغّر)
مصغّر سنگ.
|| (از : سنگ + ک، پسوند شباهت)
نانی که بر سنگ پخته میشود.
امروزه نیز سنگک گویند.
نام نانی است که
چون خمیر آن را
بر روی تنوری که پر از سنگ ریزه است اندازند
به این اسم موسوم شده است.

بیش ست از تو در سَرِ روزی هوایِ تو
سنگک به سینه سنگ زند از برایِ تو
محسن تأثیر تبریزی
شاعر عصر صفوی

خُبّاب بن الأَرَتّ بن جندلة بن سعد بن خزیمة بن کعب بن سعد بن زید بن مناة بن تمیم التمیمی بعضی او را خزاعی آورده اند. مکنی به ابوعبدالله. او از اسیران دورۀ جاهلی است که در مکه فروخته شد و مولای ام انمار خزاعی است ولی نظر بعضی خلاف آنست . خباب از هم پیمان های بنی زهره و از «سابقین اولین» بود. ابن سعد میگوید او در مکه فروخته شد و سپس با بنی زهره هم پیمان گشت و از نخستین مسلمانان و از «مستضعفین» است . باوردی میگوید خباب بسال ششم (بعثت) اسلام آورد و اول کس است که اسلام خود را آشکار کرد و در این راه رنج فراوان کشید. طبری میگوید انتساب او به بنی زهره از آن است که آل سباع از هم پیمان های عمرو بن عبد عوف بن عبدالحارث بن زهره اند و سباع بن ام انمار خزاعی از آل سباع است . او حاضر همۀ جنگها بود و پیغمبر بین او و جبیر بن عتبک برادری انداخت . او راوی پیمبر است و از او ابوامامه و پسرش عبدالله بن خباب و ابومعمر و قیس بن ابی حارم و مسروق و دیگران روایت میکنند. طبرانی از طریق زید بن وهب روایت کرد چون علی از صفین برمیگشت بر قبر خباب گذشت و گفت : «رحم الله خبابا اسلم راغباً و هاجر طالعاً و عاش مجاهداً وابتلی فی جسمه اموالاً و لن یضیع الله اجره» خباب شاهد واقع بدر و بعد آن بود و به کوفه فرود آمد و در سال ٣٧ ه.ق بدانجا درگذشت . ابن حبان اضافه میکند که چون علی به وقت باز گشت صفین بر قبر او گذشت بر قبر او نماز گزارد و دربارۀ سال مرگ اوگفته اند که در١٩ ه.ق بدرود حیات گفته است ولی قول اول صحیح است باری او در جاهلی شمشیرگر بود و این مطلب در «صحیحین» آمده و در آنجا تصریح شده است که خباب در آخر عمر به مرض صعب دچار آمد و از خدا مرگ خواست . مسلم از طریق قیس بن ابی حازم روایت میکند که ما بر خباب وارد شدیم و او خود را داغ میکرد و گفت اگر نهی رسول خدا از خودکشی نبود من هر آینه مرگ خود را بدست خود فراهم می آوردم . او اول کسی است که در ظهر کوفه مدفون شد. طبری با سندی که در دست دارد و از علقمه بن قیس نخعی است و او از ابن خباب روایت میکند عمر او را ٦٣ سال می آورد. (از اصابه قسم ١ ص ١٠١).

مُنذِر بن الجارود
بن عمرو بن حبیش العبدی (٦١-١ ه.ق)
امیر و از بخشندگان بزرگ بود.
در عهد رسول اکرم (ص) متولد شد
و در جنگ جمل همراه علی (ع) بود
و علی (ع) او را به فرمانروایی اصطخر گماشت ،
سپس عبیدالله بن زیاد
به سال ٦١ ه.ق
فرمانروایی ثغور هند را به وی داد
و او بدانجا درگذشت .
(از اعلام زرکلی).
رجوع به البیان و التبیین و الاصابة شود.

28-
وَ قَالَ (ع) : أَفْضَلُ الزُّهْدِ إِخْفَاءُ الزُّهْدِ.

العاشِرة

... قَالَ (ع) :
لَا يَرَى أَحَداً
إِلَّا قَالَ : هُوَ خَيْرٌ مِنِّي وَ أَتْقَى.
إِنَّمَا النَّاسُ رَجُلَانِ؛
رَجُلٌ خَيْرٌ مِنْهُ وَ أَتْقَى
وَ رَجُلٌ شَرٌّ مِنْهُ وَ أَدْنَى.
فَإِذَا لَقِيَ الَّذِي شَرٌّ مِنْهُ وَ أَدْنَى قَالَ :
لَعَلَّ خَيْرَ هَذَا بَاطِنٌ وَ هُوَ خَيْرٌ لَهُ
وَ خَيْرِي ظَاهِرٌ وَ هُوَ شَرٌّ لِي.
وَ إِذَا رَأَى الَّذِي هُوَ خَيْرٌ مِنْهُ وَ أَتْقَى
تَوَاضَعَ لَهُ لِيَلْحَقَ بِه ...

حق تجلّی به جود و کرم  کرد
خَلع و لُبسی چنین دم به دم کرد

برتر از بیش و کم بیش و کم کرد
در حُدوث آفتابِ قِدَم کرد

کاف و نون کرد و نون و قلم کرد
تا که این باغِ خلقت رَقَم کرد

میوۀ  این چنین باغ آمد
مالکُ المُلکِ «ما زاغ» آمد

***

نی غلط خلقت از وی ظهوری
دهر را از ظهورش مروری

دهر چبود؟ که او را دُهوری
وز کتابِ وجودش زَبوری

شمعِ جمع ست و گردش بُدوری
جمعِ جمع ست و او را شُهوری

هشت و چارش بُروجِ تمام ست
مالِک المُلکِ «مِنَّا الإمام» ست

ای دل غُلامِ شاهِ جهان باش و شاه باش
پیوسته در حمایتِ لُطفِ إله باش

از خارجی هزار به یک جو نمیـخرند
گو، کوه تا به کوه مُنافق سپاه باش

چون أحمدم شفیع بُوَد روزِ رستخیز
گو این تنِ بلاکشِ من پُرگناه باش

آن را که دوستیِ علي نیست کافِر ست
گو زاهدِ زمانه و گو شیخِ راه باش

امروز زنده ام به ولایِ تو یا علي
فردا به روحِ پاکِ امامان گواه باش

قبرِ إمامِ هشتم و سلطانِ دین رضا
از جان ببوس و بر درِ آن بارگاه باش

دستت نمیـرسد که بچینی گُلی زِ شاخ
باری، به پایِ گُلبُنِ ایشان گیاه باش

مَردِ خُدا شناس که تقوی طلب کُند
خواهی سپید جامه و خواهی سیاه باش

«حافظ» طریقِ بندگیِ شاه پیشه کن
وانگاه در طریق چو مردانِ راه باش

زید بن حسن بن علی . خواندمیر آرد : اولاد ذکور امام حسن رضی الله عنه به روایت اکثر مورخان پانزده نفر بوده اند و اسامی شریف ایشان این ست : حسن زید... زید بن الحسن و... که مادر ایشان ام بشر بنت ابی مسعود عقبة بن عمرو الخزرجیه بود... و به اتفاق علماء علم انساب از زید بن حسن و... نسل مانده و سایر اولاد امجاد آن حضرت عقب ندارند. اما زید بن الحسن علیه السلام بسیار جلیل القدر و کریم الطبع و کثیرالخیر بود و شعراء عرب در مدح ذات فرخنده صفات آن جناب اشعار بلاغت شعار دارند و زید رضی الله عنه مدتی والی صدقات رسول صلی الله علیه و سلم بوده ، سلیمان بن عبدالملک در زمان ایالت خود آن جناب را از آن مهم عزل نمود، اما چون عمر بن عبدالعزیز رحمه الله زمام تمام اهل اسلام را به قبضۀ اختیار درآورد بار دیگر آن منصب را به زید رضی الله عنه تفویض کرد. مدت عمر عزیزش نود سال بود و از زید یک پسر ماند حسن نام و اول کسی از سادات که شعار عباسیان اختیار کرده سیاه پوشید حسن بود. (حبیب السیر چ خیام ج ٢ ص ٣٢). رجوع به شدالازار شود.

السّيّدة نفيسة

السّيّدة نفيسة
(145 - 208 ه.ق 762 - 824 م)
نفيسة بنت الحسن بن زيد
بن الحسن بن علي بن أبي طالب :
صاحبة المشهد المعروف بمصر.
تقية صالحة،
عالمة بالتفسير و الحديث.
ولدت بمكة،
و نشأت في المدينة،
و تزوجت إسحاق المؤتمن ابن جعفر الصادق.
و انتقلت إلى القاهرة
فتوفيت فيها.
حجت ثلاثين حجة.
و كانت تحفظ القرآن.
و سمع عليها الإمام الشافعيّ،
و لما مات أدخلت جنازته إلى دارها
و صلت عليه.
و كان العلماء يزورونها
و يأخذون عنها،
و هي أمية،
و لكنها سمعت كثيرا من الحديث.
و للمصريين فيها اعتقاد عظيم.
قال الذهبي :
ولي أبوها إمرة المدينة للمنصور،
ثم حبسه دهرا.
و دخلت هي مصر مع زوجها.