إنَّ الهَوَانَ لِلَّئِیمِ ، مَرأَمَةٌ .

 إنَّ السَّلَامَةَ فِیهَا ، تَرکُ مَا فِیهَا .

وَ النَّفسُ تَکلَفُ بِالدُّنیَا وَ قَد عَلِمَت

أَنَّ السَّـلَامَـةَ فِـیهَا تَـرکُ مَا فِـیهَا

 النَّدَمُ عَلَی السُّکُوتِ خَیرٌ مِنَ النَّدَمِ عَلَی القَولِ .

 تَرکُ الذَّنبِ أَیسَرُ مِن طَلَبِ التَّوبَةِ .

*******

 تَوبَةُ الجَانِي اعتِذَارُهُ .

*******

 النَّدَمُ تَوبَةٌ .

*******

 الجَهلُ مَوتُ الأَحیَاءِ .

 *******

 خُذهُ بِالمَوتِ حَتَّی یَرضَی بِالحُمَّی .

 *******

 در رَکَعاتِ نـماز ، هست خیالِ  تـو شَـه
 واجِب و لازم چنانک ، سَبعِ مَثاني مَرا

 *******

 فارغی از قدرِ جوانی که چیست
 تا نشوی پیر نـدانـی کـه چـیست

 حکیم «نِظامیِ گَنجوی» رحمة الله تعالی علیه
 قرن 7 ه.ق
 مدفون در کشور «آذربایجان»
 در شهر«گنجه»

 برگشته زِ اسـلام  و ، بـه خویش آمده اند
 پس رفته و ، در گُمان که ، پیش آمده اند

 ایـن قــــوم  ؛ کـه در پناهِ ریـش آمده انـد
 گُرگـند کـــــه  در لـبـاسِ مـیش آمـده انـد

 سرودۀ « رفیعا » یا
 « رفیعای نائینی » ؛
 « میرزا [ سیّد ] رفیع الدّین محمّد طباطبائی »
 رحمة الله تعالی علیه
 وفاتشان در قرن 11 ه.ق
 مدفون در شهر « اصفهان »
 در قبرستان « تَخت فولاد »

 در این حدیقه ، بهار و خَزان ، هم آغوش ست
 زمــانـه ، جام به دست و جنازه  بَر دوش ست

 زِ « پیرِ میکده » تا « شیخِ شهر » فَـــــــــــــرقی نیست
 یکی ست « مستِ شراب » و یکی ست « مستِ غرور »