أبوطالبِ مکّيّ [ المکّيّ ] - رحمة الله تعالی علیه -
  محمّد بن علیّ بن عطیّة - رحمة الله تعالی علیهم -
  صوفیِ واعظ
  او از مردم ایران بود
  از نواحی جبل
  و مجاورت مکّه اختیارکرد
  و از این رو او را مکّیّ گویند
  سپس به عراق شد
  و چندی به بصره
  و مدّتی به بغداد زیست
  و در هر دو جا موعظت میکرد
  لکن برای کلماتی درشت و مبُهَم که در سخنان داشت
  متّهم گشت
  و مردم از وی بپراکندند
  و در هفتم جمادی الآخرة
  به سال ٣٨٦ ه . ق
  در بغداد
  فرمان یافت[از دنیا رفت]

إستغفار

 ... ثمّ يستغفر الله تعالى
 
 سبعين مرّة
 
 يقول في كلّ مرّة :
 
 « أستَغـفِـرُ اللهَ العَـظيمَ
 
 الَّذي لا إِلهَ إِلّا هُوَ الحَيُّ الـقَـيُّـومُ
 
 وَ أَسأَلُهُ التَّوبَةَ »

وَ إِبْراهيمَ الَّذي وَفَّى (37)
در سورۀ مبارکۀ نجم


وَفَّى

 « وَفَّى » یک فعل است که زمانش ماضي میباشد.
 سه حرف أصلی این فعل « و  ف  ی » میباشد.
 این کلمه یک ثُلاثيِّ مَزید است.
 کلمۀ « تَوفیَة » مصدر است.
 تَوفـــیَـــة یعنی :
 تمام کردن ،
 تمام بدادن ،
 تمام دادن و نیک وفا کردن ،
 حقِّ کسی را به تمام گزاردن.

بسیارشدنِ خوردن وخوابیدن

 
  كَثْرَةُ الْأَكْلِ وَ النَّوْمِ

  يُفْسِدَانِ النَّفْسَ

  وَ يَجْلِبَانِ الْمَضَرَّةََ

الصّوفیّة

   ...
  
   هم المتألّهون
  
   المثابرون على ذكر الله تعالى

   و على مخالفة الهوى

   و سلوك الطّريق إلى الله تعالى

   بالإعراض عن ملاذّ الدنيا

  و روينا عن مَكحولٍ
  [مَکحول نام غلام حضرت رسول صلّی الله علیه و آله و سلّم است]
 
  خصال ثلاث يحبّها الله عزّ و جلّ

  و ثلاث يبغضها الله عزّ و جلّ

  فأمّا اللّاتي يحبّها :

  فـقلّة الأكل

  و قلّة النّوم

  و قلّة الكلام
 
  و أمّا اللّاتي يبغض :
 
  فكثرة الأكل
 
  و كثرة الكلام
 
  و كثرة النّوم

نَجمُ الدّینِ کُبری

رحمة الله تعالی علیه

لَو

  حَرفُ أُمنيَّةٍ

  وَ كَقَولِكَ:

  لو قَدَّمَ زَيدٌ ،

  لَوْ أَنَّ لَنا كَرَّةً(167)البقرة

  فهذا قد يكتفى به عن الجواب.

  و قد تكون (لو) موقوفة بين نفي و أمنيّة [إذا وصلت ب (لا)]

  كقولك:

  لو لا أكرمتني،

  أي: لم تكرمني،

  و لا يكون جواب (لو) إلّا بلام إلّا في اضطرار الشّعر

  ..
 
  و قوله [عزّ و جل‏ّ]:

  وَ لَوْ يَرَى الَّذِينَ ظَلَمُوا إِذْ يَرَوْنَ الْعَذابَ
 
  أَنَّ الْقُوَّةَ لِلهِ جَمِيعاً(165)البقرة

  إنّما اختار من اختار قراءتها بالتّاء [حملاً] على نظائرها،

  نحو قوله [عزّ من قائل‏]:

  وَ لَوْ تَرى‏ إِذْ فَزِعُوا فَلا فَوْتَ(51)سبأ

  و أشباه ذلك يكتفى بالكلام بها دون جوابها،

  لأنّ (لو) لا تجي‏ء إلّا و فيها ضمير جوابها،

  فإن أظهرت الجواب أو لم تظهره فكلّ حسن.

*******

 دعایی در قنوت

  اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی
  فاطِمَةَ وَ أَبیها وَ بَعلِها وَ بَنیها
  بِعَدَدِ ما أَحاطَ بِهِ عِلمُکَ

صَعصَعَة بن صوحان العَبديّ

 خیرالدّین زِرِکليّ دمشقيّ نویسد:
 وی ازسادات عبدالقَیس وخطیبی بلیغ وعاقل بود.
 او را اشعاری است.
 در نبرد صِفّین حاضر بود و او را با مُعاویة مَواقِفی است.
 شَعبی گوید:
 از او خطبه می آموختم.
 مغیرة به امر معاویة
 وی را از کوفه به جزیره یا به بحرین تبعید کرد
 و در حدود سال ٦٠ ه.ق. بدانجا درگذشت.
 و ابن ندیم او را از خطبای عرب شمرده است.
 مؤلّف عِقد الفَرید نویسد:
 وی از بنی عِجل و از عبدالقیس و ازاصحاب علی است.
 محدّث قمی آرد:
 صعصعة از اصحاب امیرالمؤمنین علیه السلام
 و از عارفین بحقّ آن جناب
 واز بزرگان اهل ایمان است
 و چندان فصیح و بلیغ بود
 که امیرالمؤمنین او را خطیب شَحشَح گفت
 و به مهارت در خطب و فصاحت در لسان ثنا فرمود
 و به قلت مؤونة و کثرت معونه بستود.
 شبی که بدنِ مطهّرِ علی علیه السّلام را از کوفه به نجف بردند
 صعصعة از جملۀ مشایعت کنندگان بود
 و چون از کار دفن فارغ شدند
 وی مشتی از خاک قبر برگرفت
 و بر سر خود ریخت و گفت:
 پدر و مادرم فدای تو باد
 مولد تو پاکیزه
 و صبرتو قوی
 و جهاد تو عظیم بود
 و بدانچه آرزو داشتی رسیدی ...
 سپس بازماندگان آن حضرت را تسلیت گفت.
 صعصعة را مسجدی است نزدیک مسجد سهله
 در ظاهر نجف
 که بدین نام (مسجد صعصعه) مشهور
 و در آن نماز و دعائی مخصوص خوانده میشود.