غُفِرَ لِامْرَأَةٍ مُومِسَةٍ

قَالَ رَسُولُ الله صَلَّی اللهُ عَلَیهِ و آلِه

غُفِرَ لِامْرَأَةٍ مُومِسَةٍ

مَرَّتْ بِكَلْبٍ

عَلَى رَأْسِ رَكِيٍّ

يَلْهَثُ

قَدْ كَادَ يَقْتُلُهُ الْعَطَشُ

فَنَزَعَتْ خُفَّهَا

فَأَوْثَقَتْهُ بِخِمَارِهَا

فَنَزَعَتْ لَهُ مِنَ الْمَاءِ

فَغُفِرَ لَهَا بِذَلِكَ

***
در کتاب «نهجُ الفصاحة»
تألیف «أبوالقاسم پاینده» رحمة الله علیه
متوفّی در 1363 ه.ش
مدفون در آرامگاه ابن بابویه در شهرری
حدیث شمارۀ 2035

***

یکی در بیابان سگی تشنه یافت
برون از رَمَق در حیاتش نیافت
کُلَه دَلو کرد آن پسندیده کیش
چو حَبل اندر آن بست دستارِ خویش
به خدمت میان بَست و بازو گشاد
سگِ ناتوان را دَمی آب داد
خبر داد پیغمبر از حالِ مَرد
که داور گناهان از او عفو کرد
جناب شیخ سعدی شیرازی رحمة الله علیه
در کتاب بوستان