آن كريم ست كو چو ابرِ بهار
چون بريزد، بخندد آخِرِ كار

نه چو ابرى كه در زمستانها
رو كند تُرش، وقتِ بارانها

مَکتَبیِ شیرازی (ره) از شاعران معروف شیراز، در اواخر قرن نهم و نیمۀ اول قرن دهم هجری قمری است. وی به خراسان و هندوستان سفر کرد. از آثار او منظومۀ لیلی و مجنون که در سال ٨٩٥ ه.ق. به تقلید حکیم نظامی (ره) سروده شده است شهرت دارد. مثنوی دیگری از او در حدود١٢٠٠ بیت در تفسیر کلمات قصار حضرت علی (ع) در دست است. آثار دیگری نیز به وی نسبت داده اند. از آغاز مثنوی لیلی و مجنون اوست :

ای بر احدیّتت ز آغاز
خلقِ ازل و ابد هم آواز
ای برتر از آنکه دیده جوید
یا نطقِ زبان بُریده گوید
نه از گنهِ مَنَت زیان بود
نه باشدت از عذابِ من سود