النّاشِئُ الأَصْغَر
رحمة الله علیه
قرن چارم قمري

ناشِیءُ الأَصغر، علی بن عبدﷲ. شاعر مشهوری است از اهالی بغداد. وی به دوران خلافت المقتدر و القاهر و الراضی و غیر ایشان میزیسته است.
و نیز مؤلف ریحانة الادب آرد :
علی بن عبدﷲ بن وصیف بن عبدﷲ، یا علی بن وصیف بن عبدﷲ بغدادی الاصل و المدفن، مصری المنشأ موصوف به «حلاء» و مکنی به ابوالحسن یا ابوالحسین و ملقب به ناشی که گاهی در مقابل ناشی اکبر او را نیز به اصغر یا صغیر مقید کرده و ناشی صغیر گویند، چنانکه به جهت سکونت در باب الطاق بغداد به طاقی نیز موصوف است و معروف به کاتب بغدادی،
از اکابر و نوابغ متکلمین شیعه ومشاهیر شعرای طراز اول قرن چهارم هجرت و محبین خانوادۀ عصمت و طهارت (ع) است و قصائدی در مدایح این خانواده گفته و به شاعر اهل بیت (ع) موصوف و معروف گردیده
و درحلب سیف الدولة بن حمدان را نیز مدیحه گفته، مشمول اکرامات وی گردید.
ناشی از مُبَرَّد و ابن المعتز روایت کرده و شیخ مفید و ابوبکر خوارزمی و مُتَنَبّي و ابن فارس لغوی هم از شاگردان او بوده اند و از او روایت می نمایند ...
وفات ناشی در سال سیصد و شصتم یا شصت و پنجم یا ششم هجری در بغداد واقع و موافق آنچه از معالم العلماء نقل شده جسد او را سوزانیدند.
کتابی در امامت و کتابی در علم کلام تألیف او بود و تصانیف بسیاری بدو منسوب است.

*******

الناشئ الأَصْغَر

(271 - 366 ه.ق. 884 - 976 م.)
علي بن عبد الله بن وصيف، أبو الحسن الحلّاء المعروف بالناشئ الأصغر :
شاعر مجيد، من أهل بغداد.
كان إماميا، له قصائد كثيرة في أهل البيت.
أخذ علم الكلام عن ابن نوبخت و غيره، و صنف كتبا.
و قصد سيف الدولة بحلب، و أملى «ديوان شعره» في مسجد الكوفة، فحضر مجلسه بها المتنبي، و هو صغير.
و توفي ببغداد.
كان في صغره يعمل النحاس و يحلّيه في صنعة بديعة، فقيل له «الحلّاء» و كان جده «و صيف» مملوكا، و أبوه عبد الله عطارا.