لاهوت.
(مشتق از الله).
الوهة.
و اصل آن لاه باشد و واو و تاء بدو ملحق شده است نمودن مبالغه را چنانکه در جبروت. اگر از کلام عرب است مشتق از «لاه» خواهد بود بر وزن فعلوت مانند رَغبوُث.
خدای تعالی.
- عالم خدای.
غیب.
عالم امر.
عالم غیب.
عالم معنوی.
جهانِ بود.
مقابل ناسوت.
عالم اله.
طبیعت الهیت.
صاحب کشاف اصطلاحات الفنون آرد :
لاهوت، نزد صوفیه حیاتی که ساریه است در اشیاء و ناسوت محل آن و ذلک الروح.
و در لفظ جبروت، بیان شد که لاهوت نامی از مقامات سالکان. و از لاهوت به ذات نیز تعبیر کنند - انتهی.
صاحب آنندراج گوید :
عالم ذات الهی که سالک را در آن مقام فناء فی الله حاصل میشود و مرتبۀ صفات را جبروت و مرتبۀ اسماء را ملکوت نامند و بعضی گویند لاهوت در اصل «لا هو إلّا هو» است و حرف تاء زائد و قانون عرب است که چون کلمات مغلقه گویند چیزی حذف نمایند و چیزی زیاده کنند تا نامحرمان، محروم از حقیقتِ آن باشند پس لاهو نفی است یعنی نیست تجلی صفات مر طائفۀ افراد را و لفظ هو اسم ذات است، الاهو مگر تجلی ذات، و حق اینست که لاهوت در اصل لغت مصدر است بر وزن فعلوت مشتق از لاه چنانکه رغبوت و رحموت و لاه در اصل لفظ الله است مأخوذ از «لیه»، به معنی پوشیدن و در پرده رفتن.
عالم لاهوت :
دربار آسمانی.
عالم صُقعِ الهی و عالم سَرمَد و مرتبت ذات و أحدیّت است.