بَیضاوی
قاضی ناصرالدین عبدالله بن امام الدین عمر بن فخرالدین محمد بن صدرالدین علی الشافعی البیضاوی مکنی به ابوسعید.
از مردم بیضای فارس و صاحب تفسیر معروف موسوم به «انوارالتنزیل و اسرارالتأویل» و مشهور به تفسیر بیضاوی است و پس از تفسیر «کشّاف» هیچیک از تفاسیر مانند آن مورد توجه واقع نگشته است و نزدیک پنجاه حاشیه و تعلیقه بر آن نوشته اند.
و دیگر کتابی در تاریخ بفارسی تصنیف کرده موسوم به «نظام التواریخ» از آغاز جهان تا غلبۀ مغول بطور اختصار.
دیگر از کتب او «منهاج» است در اصول و شرح آن و شرح مختصر ابن حاجب در اصول، شرح منتخب امام فخر رازی و شرح مطالع در منطق، ایضاح در اصول دین و غایة القصوی در فقه و طوالع در کلام و شرح کافیۀ ابن حاجب و شرح مصابیح بغوی و شرح فصول خواجه نصیرالدین طوسی و منتهی المنی فی شرح اسماء الله الحسنی.
بیضاوی در علوم معقول و منقول هر دو بارِع بود و از معاصرانِ اباقاخان و ارغون خان بوده است.
گویند بیضاوی چون از منصب قضاء شیراز معزول گردید برای اعادۀ آن منصب به تبریز رفت اما با آنکه مورد توجه اولیای دولت و علمای آنجا شد به مقصود خود نائل نگردید و بدانجا درگذشت و گفته اند منصب قضا بار دیگر به او داده شد اما او بنصیحت یکی از مشایخ صوفیه بنام محمد کتختائی از قبول آن امتناع ورزید.
در تاریخ وفات او اختلاف عجیبی است بعضی در٦٨٥ ه.ق. و بعضی در٦٩١ ه.ق. و روضات از کشکول شیخ بهایی و حبیب السیر از یافعی ٦٩٢ ه.ق. را نیز روایت کرده اند و «ریو» در فهرست عربی از دو مأخذ دیگر سال ٧١٦ ه.ق. را نیز روایت، و این قول را گویا اختیار نموده است و از حمدالله مستوفی نیز نقل میکند که بعد از سنۀ ٧١٠ ه.ق. وفات نموده است. شیرازنامه وفات او را در سنۀ ٧٠٨ ه.ق. نوشته است.
مدفن وی در چرنداب تبریز میباشد.