ابراهیم ادهم، ابواسحاق ابراهیم بن ادهم بن منصور بن زید بلخی. نام یکی از اکابر زُهّاد نیمۀ اول قرن دوم هجری قمری است که به سال ١٦٠ یا ١٦٦ ه.ق. در غزای بیزنطیه به شهادت رسیده است و پسر خواهر او محمد بن کناسه شاعر کرخی متوفی به ٢٠٧ ه.ق. را در رثاء او قصیده ای است و در آن اشارتی بر اینکه قبر ابراهیم در شهر غربی است و صاحب اغانی مدفن او را جدث الغربی میگوید. بنابر روایات دیگر روضۀ او در سوقین یکی از دژهای روم است و گویند او شاهزادۀ بلخ بود. روزی به شکارگاه، هاتفی در گوشِ سِرّ او ندا داد که ای ابراهیم آیا تو بدین کار آمدی ؟! از شنیدن آواز شوری در درون او افتاده از اسب به زیر آمد و جامۀ خویش به شبانی از شبانان پدر داده و پشمینۀ او درپوشیده روی به صحرا نهاد. دیرزمانی شوریده و پریشان در جبال و مفاوز بسَر برد سپس به مکه شد و مجاورت خانه گزید و در آنجا به صحبت چند تن از اولیا از جمله فضیل عیّاض و سفیان ثوری و به قولی حضرت امام محمد باقر علیه السّلام رسید و سرانجام به شام رفت و تا پایان عمر بدانجا بزیست. کرامتـهای بسیار بدو نسبت کنند و نام او چون مثل اعلای ترک و تجرید، زبانزد اهل طریقت و شعرای صوفی مشرب است.