قَالَ عَبْدُ اللهِ بْنُ عَبَّاسِ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ :

 دَخَلْتُ عَلَى أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع بِذِي قَارٍ

 وَ هُوَ يَخْصِفُ نَعْلَهُ

 فَقَالَ لِي :

 مَا قِيمَةُ هَذَا النَّعْلِ؟

 فَقُلْتُ :

 لَا قِيمَةَ لَهَا

 فَقَالَ ع :

 وَ اللهِ لَهِيَ أَحَبُّ إِلَيَّ مِنْ إِمْرَتِكُمْ

 إِلَّا أَنْ أُقِيمَ حَقّاً أَوْ أَدْفَعَ بَاطِلًا

 ثُمَّ خَرَجَ فَخَطَبَ النَّاسَ ...

پیشِ من این تن ندارد قیمتی
بی تنِ خویشم، فَتی ابن الفَتی
خنجر و شمشیر شد ریحانِ من
مرگِ من شد بَزم و نرگسدانِ من
آنكه او تن را بدین سان پی كند
حرصِ میری و خِلافت كی كند؟
زآن به ظاهر كوشد اندر جاه و حُكم
تا امیران را نماید راه وحُكم
تا بیاراید به هر تن جامه ای
تا نویسد او به هر کس نامه ای
تا امیری را دهد جانِ دگر
تا دهد نخلِ خِلافت را ثمر
میری او بینی اندر آن جهان
فکرتِ پنهانیت گردد عیان
هین گُمانِ بد مَبَر ای ذولُباب
با خود آ، واللهُ أعلم بالصَّواب