پس عزا بر خود كنید ای خفتگان
یادگارِعُمر
درباره وبلاگ


حافظ سخن بگوی که بر صفحۀ جهان ------- این نقش ماند از قلمت یادگارِ عُمر ---------- خوش آمدید --- علی
نويسندگان
چهار شنبه 15 مرداد 1393برچسب:, :: :: نويسنده : علی

   یادِ صنعت فرضـتر یا «یادِ مرگ» ؟
مرگ، مانندِ خزان، تو اصلِ بَرگ

سالها این مرگ طَبلَك میزَنَد
گوشِ تو بیگاه جُنبش میكُند

گوید اندر نَزع از جان : «آه! مرگ»
این زمان كَردَت ز خود آگاه، مرگ

این گلویِ مرگ از نعره گرفت
طبلِ او بشكافت از ضرب، ای شگفت!

در دقایق خویش را دَرتافتی
رمزِ مُردن این زمان دریافتی

روزِ عاشورا همه اهلِ حَلَب
بابِ اَنطاكیه اندر تا به شب

گِرد آید مرد و زن جمعی عظیم
ماتم آن خاندان، دارد مُقیم

تا به شب نوحه كنند اندر بُكاء
شیعه، عاشورا، برای كربلاء

بشمرند آن ظلمها و امتحان
كز یزید و شمر دید آن خاندان

از غریو و نعرهها  در سرگذشت
پُر همی گردد همه صحرا و دشت

یك غریبی شاعری از ره رسید
روزِ عاشورا و آن افغان شنید

شهر را بگذاشت، و آن سو رای كرد
قصدِ جستجوی آن هیـهای كرد

پُرس پُرسان میشد اندر اِفـتِـقاد
چیست این غم ؟ بر كه این ماتم فتاد ؟

این رئیسی زَفت باشد كه بِمُرد
این چنین مَجمَع نباشد كارِ خُرد

نامِ او، و القابِ او شرحم دهید
كه غریبم من، شما اهلِ دِه
اید

چیست نام و پیشه و اوصافِ او ؟
تا بگویم مرثیه ز الطافِ او

مرثیه سازم، كه مردِ شاعرم
تا از اینجا برگ و لالَنگی بَرَم

آن یكی گفتش كه : تو دیوانهای
تو نه
ای شیعه، عدوی خانهای

روزِ عاشورا  نمیدانی كه هست
ماتمِ جانی كه از قَرنی بِه ست ؟

پیشِ مؤمن كی بود این قصّه خوار ؟
قدرِ عشقِ گوش، عشقِ گوشوار

پیشِ مؤمن ماتمِ آن پاك روح
شُهره تر باشد ز صد طوفانِ نوح

گفت : آری، لیك كو دورِ یزید ؟
كی بُدَست آن غم ؟ چه دیر اینجا رسید

چشمِ كوران، آن خسارت را بدید
گوشِ كرّان، این حكایت را شنید

خفته بودستید تا اكنون شما ؟
كه كنون جامه دریدید از عزا

پس عزا بر خود كنید، ای خفتگان
زانكه بَد مرگی ست این خوابِ گران

روحِ سلطانی، ز زندانی بجَست
جامه چون دَرّیم و چون خائیم دست ؟

چونكه ایشان، خسروِ دین بودهاند
وقتِ شادی شد، چو بُگسستند بند

سوی شادُروانِ دولت تاختند
كُنده و زنجیر را انداختند

دورِ مُلك ست و گَهِ و شاهنشهی
گر تو یك ذرّه از ایشان آگهی

ور نهای آگه، برو بر خود گِری
زآنكه در اِنكارِ نَقل و مَحشری

بر دل و دینِ خرابت نوحه كُن
چون نمیـبیند جز این خاكِ كهن

ور همی بیند چرا نبود دِلیر ؟
پشت دار و، جان سپار و، چشم سیر

در رُخَت كو از «میِ دین» فرُّخی ؟
گر بدیدی بحر، كو كفّ سَخی ؟

آن كه جو دید، آب را نكند دریغ
خاصّه آن كاو دید دریا را و میغ

*******

مثنوی معنوی
دفتر ششم