... " وَ السَّماءِ ذاتِ الْحُبُكِ "
كلمۀ " حبك " به معناى حسن و زينت است، و به معناى خلقت عادلانه نيز هست، و وقتى به " حبيكه " يا " حباك " جمع بسته میشود معنايش طريقه يا طرايق است، يعنى آن خطها و راههايى كه در هنگام وزش باد به روى آب پيدا میشود.
و معناى آيه بنا بر معناى اول چنين میشود:
به آسمان داراى حسن و زينت سوگند میخورم.
در اين صورت اين آيه به آيۀ

" إِنَّا زَيَّنَّا السَّماءَ الدُّنْيا بِزِينَةٍ الْكَواكِبِ "

شباهت خواهد داشت.
و بنا بر معناى دوم چنين میشود:
به آسمان كه خلقتى معتدل دارد سوگند. و در اين صورت به آيۀ

" وَ السَّماءَ بَنَيْناها بِأَيْدٍ "

شباهت دارد.
و بنا بر معناى سوم چنين میشود:
به آسمانى كه داراى خطوط است سوگند. در اين صورت به آيۀ

" وَ لَقَدْ خَلَقْنا فَوْقَكُمْ سَبْعَ طَرائِقَ "

نظر دارد.
و بعيد نيست كه ظهورش در معناى سوم بيشتر باشد، براى اينكه آن وقت سوگند با جوابش مناسب‏تر خواهد بود، چون جواب قسم عبارت است از اختلاف مردم و تشتّت آنان در طريقه‏ هايى كه دارند. هم چنان كه ظهور قسم‏هاى سه‏ گانۀ قبل، يعنى
ذاريات و حاملات و جاريات،
در معناى جرى و سير با جوابش كه جملۀ " انّما توعدون ... " است، در معناى جرى مشترك است، چون جواب قسم نيز متضمن معناى رجوع و سير به سوى خدا میباشد. ...