...
چون بدانستیم ما کاین «تن» نه ایم
از «وَرایِ تَن»، به «یزدان» میزئیم
ای خُنُك آن را كه «ذاتِ» خود شناخت
اندر اَمنِ سَرمَدی قَصری بساخت
كودكی گریَد پـی جوز و مویز
پیشِ «عاقل» باشد آن بس سهل چیز
پیشِ «دل» جوز و مویز آمد «جسد»
«طفل»، كی در دانشِ «مَردان» رَسد؟
هر كه «محجوب» ست، او خود كودكی ست
«مرد» آن باشد، كه بیرون از «شكّی» ست
گر به ریش و خایه مَردَستی كسی
هر بُزی را ریش و مو باشد بسی
پیشوایِ بَد بُوَد آن بُز، شتاب
میــبَرَد اصحاب را پیشِ قَصّاب
ریش را شانه زدی كه سابِقَم
سابقی، لیكِن به سویِ دَرد و غَم
هین، «رَوِش» بُگزین و تَركِ ریش كُن
تركِ این ما و من و تَشویش كُن
ریشِ خود را خنده زاری کرده ای
ناز کم کُن، چونـکه ریش آورده ای
تا شَوی چون بویِ گُل با عاشقان
پیشوا و رهنمای گلسِتان
چیست بویِ گُل؟ دَمِ عقل و خِرَد
شد قَلاووزِ رَهِ «مُلكِ اَبَد»
***
مثنوی معنوی
دفتر 5