" وَ لا تَمْنُنْ تَسْتَكْثِرُ "

آنچه از سياق بر میآيد و با سياق هم تناسب دارد، اين است كه مراد از " منت گذارى " اين است كه شخصِ احسانگر آن قدر احسان خود را به رخ احسان شده بكشد كه نعمتش مكدّر شود، و از نظر وى بيفتد كما اينكه فرموده:

" لا تُبْطِلُوا صَدَقاتِكُمْ بِالْمَنِّ وَ الْأَذى‏ "

و نيز فرموده:

" يَمُنُّونَ عَلَيْكَ أَنْ أَسْلَمُوا "

و مراد از " استكثار " اين است كه آدمى چيزى را كه میدهد به چشمش زياد آيد، آيۀ شريفه میفرمايد: وقتى صدقه‏ اى میدهى و يا كار نيكى میكنى، به رخ طرف مكش، و كار نيكت در نظرت بزرگ نيايد، البته كلمۀ " استكثار " به معناى زياده طلبى هم هست، ولى در اينجا آن معنا منظور نيست.

و معناى آيۀ مورد بحث اين است كه وقتى اين اوامر را امتثال كردى، يعنى قوم خود را انذار و پروردگار خود را تكبير، و جامه‏ ات را تطهير كردى، و از پليديها دورى نمودى، بر كسى منت مگذار، در حالى كه اطاعت خود را بزرگ و بسيار ببينى، و نسبت به آن عجب بورزى، (براى اينكه تو بنده‏ اى هستى كه از خودت مالك چيزى نيستى، آنچه دارى خدا به تو داده، و تو را بر آن توانا كرده، و آنچه دارى مالكش خداى تعالى است، و او خودش بر آنچه تو را بر آن قدرت داده قادر است).