صَعصَعَة بن صوحان العَبديّ

 خیرالدّین زِرِکليّ دمشقيّ نویسد:
 وی ازسادات عبدالقَیس وخطیبی بلیغ وعاقل بود.
 او را اشعاری است.
 در نبرد صِفّین حاضر بود و او را با مُعاویة مَواقِفی است.
 شَعبی گوید:
 از او خطبه می آموختم.
 مغیرة به امر معاویة
 وی را از کوفه به جزیره یا به بحرین تبعید کرد
 و در حدود سال ٦٠ ه.ق. بدانجا درگذشت.
 و ابن ندیم او را از خطبای عرب شمرده است.
 مؤلّف عِقد الفَرید نویسد:
 وی از بنی عِجل و از عبدالقیس و ازاصحاب علی است.
 محدّث قمی آرد:
 صعصعة از اصحاب امیرالمؤمنین علیه السلام
 و از عارفین بحقّ آن جناب
 واز بزرگان اهل ایمان است
 و چندان فصیح و بلیغ بود
 که امیرالمؤمنین او را خطیب شَحشَح گفت
 و به مهارت در خطب و فصاحت در لسان ثنا فرمود
 و به قلت مؤونة و کثرت معونه بستود.
 شبی که بدنِ مطهّرِ علی علیه السّلام را از کوفه به نجف بردند
 صعصعة از جملۀ مشایعت کنندگان بود
 و چون از کار دفن فارغ شدند
 وی مشتی از خاک قبر برگرفت
 و بر سر خود ریخت و گفت:
 پدر و مادرم فدای تو باد
 مولد تو پاکیزه
 و صبرتو قوی
 و جهاد تو عظیم بود
 و بدانچه آرزو داشتی رسیدی ...
 سپس بازماندگان آن حضرت را تسلیت گفت.
 صعصعة را مسجدی است نزدیک مسجد سهله
 در ظاهر نجف
 که بدین نام (مسجد صعصعه) مشهور
 و در آن نماز و دعائی مخصوص خوانده میشود.