یادگارِعُمر آخرین مطالب
آرشيو وبلاگ
نويسندگان جمعه 30 مرداد 1394برچسب:, :: :: نويسنده : علی
وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذِينَ يَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْناً وَ إِذا خاطَبَهُمُ الْجاهِلُونَ قالُوا سَلاماً.
بعد از آنكه در آيه قبلى استكبار و خودخواهى كفار بر خداى سبحان و اهانتشان نسبت به اسم كريم و رحمان را ذكر كرد، در اين آيه در مقابلِ آن، رفتار مؤمنين را ذكر میكند كه نه تنها به اسم رحمان اهانت نمیكنند، بلكه خود را بنده رحمان میدانند؛ همان رحمانى كه كفار از لفظ آن گريزان بودند و نفرت داشتند. الَّذِينَ يَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْناً مؤمنين كسانى هستند كه روى زمين با وقار و فروتنى راه میروند و "هون" به طورى كه راغب گفته به معناى تذلل و تواضع است بنا بر اين، به نظر میرسد كه مقصود از راه رفتن در زمين نيز كنايه از زندگى كردنشان در بين مردم و معاشرتشان با آنان باشد. لا يَسْمَعُونَ فِيها لَغْواً وَ لا تَأْثِيماً إِلَّا قِيلًا سَلاماً سَلاماً (بهشتيان در بهشت هيچ سخنى لغو و گناه نمیشنوند، میباشد، پس حاصل و برگشت معناى اين كلمه به اين است كه: بندگان رحمان، جهل جاهلان را با جهل مقابله نمیكنند. |
|||
|