مطلب دوم در مستحبات سجود و آن چند امر است:

اول
تكبير گفتن پيش از سجود در حالتى كه راست ايستاده در نماز ايستاده، يا نشسته باشد در نماز نشسته.

دوم
بلند كردن دست‌ها وقت تكبير.

سوم
بعد از سرازير شدن براى سجود، اول دستها را بر زمين گذارد.

چهارم
آن كه تمام پيشانى را بر ما يَصحّ السجود عليه گذارد، بلكه تمام مساجد هفت گانه را به تمامها.

پنجم
دماغ خود را نيز بر خاك گذارد.

ششم
پهن كند دو كف خود را در حالتى كه تمام انگشتان حتى ابهام را به هم پيوسته رو به قبله مُحاذىِ دو گوش بر زمين گذارد.

هفتم
در حالت سجده نظر خود را بطرف دماغ اندازد.

هشتم
پيش از شروع در ذكر اين دعا بخواند:

اللّٰهُمَّ لَكَ سَجَدْتُ

وَ بِكَ آمَنْتُ

وَ لَكَ أَسْلَمْتُ

وَ عَلَيْكَ تَوَكَّلْتُ

وَ أَنْتَ رَبِّي

سَجَدَ وَجْهِيَ لِلَّذِيٖ خَلَقَهُ

و شَقَّ سَمْعَهُ وَ بَصَرَهُ

وَ الْحَمْدُ للهِ رَبِّ الْعٰالَمِينَ

تَبٰارَكَ اللهُ أَحْسَنُ الْخٰالِقينَ.

نهم
ذكر سجود را مكرر كند.

دهم
ختم كند ذكر را به عدد طاق مثل سه يا پنج يا هفت و نحو آنها.

يازدهم
آن كه از ما بين اذكار، اختيار تسبيح كند و از آن تسبيحه‌ى كبرى را اختيار كند و سه مرتبه يا پنج يا هفت مرتبه بگويد.

دوازدهم
سجده بر زمين كند بلكه بر خاك، نه بر سنگ و چوب و نحو آنها.

سيزدهم
مساوى بودن سجده‌گاه پيشانى با محل، بلكه مساوى بودن تمام مواضع سجود.

چهاردهم
دعا كردن در سجده يا در سجده‌ى اخيره به آن چه بخواهد از حوائج دنيا و آخرت، خصوص براى رزق حلال به اين كه بگويد:

يٰا خَيْرَ الْمَسْئُولِينَ

وَ يٰا خَيْرَ الْمُعْطِينَ

اُرْزُقْنِى وَ ارْزُقْ عِيٰالِى مِنْ فَضْلِكَ

فَإِنَّكَ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ.

پانزدهم
بين سجدتين و بعد از دو سجده در حال جلوس تورّك كند به آن كه بر ران چپ بنشيند و پشت پاى راست را بر شكم پاى چپ گذارد.

شانزدهم
آن كه‌ بين السجدتين بگويد:

أَسْتَغْفِرُ اللهَ رَبِّي وَ أَتُوبُ إِلَيْهِ.

هفدهم
گفتن تكبير بعد از سجده‌ى اولى و پيش از سجده‌ى دوم در حال جلوس و طمأنينه.

هيجدهم
گفتن تكبير بعد از سجده دوم در حال جلوس و طمأنينه.

نوزدهم
بلند كردن دست در وقت تكبيرات.

بيستم
گذاردن دست راست بر ران راست و دست چپ بر ران چپ در حال جلوس.

بيست و يكم
تجافى در حال سجده به آن كه شكم را از زمين بلند كند.

بيست و دوم
آن كه در حال سجده مرافق خود را بر زمين نگذارد و بين بازوها و دو پهلوى خود را باز كند و ما بين دو دست و بدن فاصله بيندازد و دو دست خود را مثل دو بال نگاه دارد.

بيست و سوم
آن كه در هر دو سجده صلوات بر محمّد و آل او فرستد.

بيست و چهارم
در وقت برخاستن دو زانو را پيش از دستها بلند كند.

بيست و پنجم
آن كه بين سجدتين بگويد:

اللّٰهُمَّ اغْفِرْ لِي وَ ارْحَمْنِى وَ أَجِرْنِى

وَ ادْفَعْ عَنِّي

فَإِنِّي لِمٰا أَنْزَلْتَ إِلَىَّ مِنْ خَيْرٍ فَقِيرٌ

تَبٰارَكَ اللهُ رَبُّ الْعٰالَمِينَ.

بيست و ششم
آن كه در وقت برخاستن بگويد:

بِحَوْلِ اللهِ وَ قُوَّتِهٖ أَقُومُ وَ أَقْعُدُ

يا بگويد:

اللّٰهُمَّ بِحَوْلِكَ وَ قُوَّتِّكَ أَقُومُ وَ أَقْعُدُ.

بيست و هفتم
در وقت برخاستن دست‌ها را باز كرده بر زمين پهن كند و به ران تكيه كند تا بلند شود.

بيست و هشتم
زن در وقت سجده كردن دو زانو را پيش از دو دست بر زمين گذارد به عكس مرد. و هم چنين بر زن مستحب است كه ذراع دو دست را بر زمين بچسباند و شكم خود را نيز به زمين بچسباند و اعضاء خود را جمع كند و در وقت بلند شدن ورك خود را بلند نكند، بلكه راست بلند شود.

بيست و نهم
سجده را طولانى كند و تسبيح و ذكر را زياد بگويد.

سى‌ام
مباشرت نمودن زمين به دو كف دست در حال سجود.

سى و يكم
در سجود هفت موضع خود را زياده از حدّ واجب، بر زمين جا دهد.