مؤیّدالدّین ابن محمود جَندی
رحمة الله تعالی علیه
قرن هفتم ه.ق

  « مؤیِّدا » ، چه دل آلودۀ جهان داری ؟
  که جُـز خُـدای نـشـاید کُـنـد جهـانـداری

  دلِ تو جایِ تَجَلّي ست، چون تَخَلّي یافت
  زِ نقشِ نَفس، نِـگر، کز هواش،  بازآری

  زِ خاکِ پـایِ قَناعت، بساز سُرمۀ چـشـم
  کــه هـم  بــدان شـکـمِ آز را بـیـنـبـاری

  طَــمَــع  زِ گـیتیِ غَـدّار ، دار  دورادور
  که  زود زود کُند او ، نه دیر ، غَدّاری

 گُــذر زِ دنییِ دون ، در دِلَـش گُـذار مَده
 که همچو رهگذری ، بگذری و بگذاری

 رِضـا به کِـسـوتِ عـارِ مُعارِ ایـن عـالَم
 کسی دهد ، که شُد از حِلیۀ خِـرَد عاری

 تو، آنی آن که توانی که نورِ حقّ باشی
 ولـی، زِ ظُــلمتِ کَـونـی، گـذر نمیــآری