نَصیری. [ ن َ ] (اِخ) (میرزا ...) لطفعلی بن محمدکاظم تبریزی ملقب به صدر الافاضل و مشهور به ادیب و متخلص به فانی و بعداً به دانش، از علمای معقول و منقول و از شاعران متأخر است. به سال ١٢٦٨ ه.ق. در شیراز تولد یافت سپس به تهران آمد و در سال ١٣٥٠ درگذشت و در ابن بابویه شهر ری مدفون گشت. از تألیفات اوست

اخگر، در شرح معمیات
اساطیر
الاعلام فی ترجمة بعض الاعلام
اغلاط بهجة اللغات
اکسیر اللغة
الباحث، در لغت ترکی
خطبۀ لؤلؤئیة
خمسة المجد و جمسة النجد
داموس، در شرح اغلاط قاموس
دبستان، در مصطلحات علمیۀ لغت فرس
دستور البلاغه
دمعه، در محاضرات
راموز الرموز، در خط
رسالة الاصوات، در موسیقی
رساله در کیفیت و آداب خط عبری
رساله در خط رقاع
رسالۀ سینیه
رساله شینیه
سخنستان، در لغت فارسی
شرح قانونچه
قصیدۀ انصافیة
الکشف عما علی الکشف
کشف الغمام عن شمس الاسلام
کفاة الشتات و الفتات
کلم و حکم،
و غیره.

از اشعار اوست:

به دزدی ز لعلت اگر بوسه ای
ربودم بدینسان چرائی بهم

بهل گر مرا می نداری بحل
که آهسته آن را به جایش نهم

(از ریحانة الادب)