قبر و دفن. [ ق َ رُ دَ ] (ترکیب عطفی، اِ مرکب)

عمل به خاک سپردن مرده.
دفن کردن مرده را.
به خاک سپردن میت.

|| مؤلف قاموس کتاب مقدس ذیل این کلمه چنین نویسد:
بدان که یهود و پیشینیان را شیوه این بود که خویشان چشمهای میت را فروپوشانند و بهم آورند و بر او زاری کنند. و همواره چند روزی پس از به خاک سپردن همچنین کنند و ایشان هم تن را شسته آن را با کتان کفن نموده سر را نیز با دستمالی میــپیچیدند. و بسیار از اوقات هر یک از اطراف بدن را مخصوصاً به وضعی خاص میـبستند. و در مصر هر یک از دست و پا را با رسنی مخصوص همی بستند ولی یهود بدن را تدهین نموده آن را به عطرها و بوهای خوش میــپیچیدند.
در کتاب مقدس وارد است که آسا را در دخمه ای که از عطریات و انواع حنوط که به صنعت عطاران ساخته شده بودند گذاشتند لکن البته این حنوط از برای مصریان معروف نبود و نظر به حرارت هوا و شریعت موسوی که مس میت ممنوع و دخول بر آن اطاقی که میت در آنجا است نجس میبود بدان لحاظ پس از گذشتن چند ساعت از مرگ به خاک میسپردند اما چون بدن یعقوب بطور حنوط اهل مصر حنوط شده بود از آن رو اسرائیلیان او را با خود آورده در مغارۀ مکفیله به خاک سپردند و فعلاً هم در آنجا موجود و باقی است. و همچنین تن یوسف را همان طور حنوط کرده بودند و در تابوتی گذارده بدان واسطه اسرائیلیان در وقت خروج از مصر جسد آن جناب را نیز با خود بردند و چون اراضی کنعان به تصرف بنی اسرائیل درآمد جسد وی را در آن قطعه زمینی که یعقوب از بنی حمور خریداری نمود دفن کردند.
و هم عادت بر این استقرار یافته بود که جمیع خویشان و دوستان عقب نعش میافتادند و نوحه سرایانی را که از برای نوحه گری اجیر مینمودند با آنها میبردند.
و یهود را قبرها و قبرستان مخصوص بود و قبرهای عمومی بود و غالب قبرهای مخصوص در باغستانها یا در مزارع یا در مغاره های کوه یا در سنگ ها بود.
واگذاشتن بدن بدون دفن عار و رسوائی محسوب بود و همچنین بیرون آوردن استخوان اموات از قبرهای ایشان از جملۀ مقاصد سخیفه محسوب بود.
و حضرت ایوب قبر را «خانه ای که برای همۀ زندگان معین است» مینامد و سلیمان در کتاب جامعه آن را «خانۀ جاودانی» نامیده است.
چونکه قبرستانها عموماً مکانهای خلوت و خالی و دور از آبادی بود علیهذا دیوانگان در آن مأوی میگزیدند.
و بعضی از پادشاهان و بزرگان را در داخل حصار شهر دفن مینمودند و در بعضی از اوقات در دور گورستان درختها غرس مینمودند. و یهودیان بسیار مایل و راغب بودند که با پدران خود مدفون گردند یا در شهری که ایشان مدفون بودند دفن شوند. و قبرهای کنده شده از سنگ در فلسطین و شام بسیار است و معروف و مشهورترین آنها قبر خلیل الله است در حبرون، و قبر یوسف در نزدیکی نابلس و قبور پادشاهان و قبور داوران که در نزدیکی اورشلیم واقع است و هم قبری که به قبر المسیح مسمی است و قبر راحیل که در جوار بیت لحم میباشد.
(قاموس کتاب مقدس).