عُـمـر بر اُمیدِ فَردا میرود
  غافلانه سوی غوغا میرود
 
  روزگارِ خویش را امروز دان
  بنگرش تا در چه سودا میرود

  گه به کیسه، گه به کاسه، عُمر رفت
  هر نَفَس، از کیسۀ ما میرود
 
  مرگ، یک یک میـبَرَد  وز هـیـبـتـش
  عاقلان را رنگ و سیما میرود
 
  مرگ، در ره ایستاده، منتظر
  خواجه بر عزمِ تماشا میرود

  مرگ از خاطر، به ما، نزدیکتر
  خاطرِ غافل کجاها میرود

  تن مَپَروَر، زانکه قُربانی ست،  تن
  دل بپرور، دل به بالا میرود

  چرب و شیرین کم دِه این مُردار را
  زانکه  تن پَروَرد  رُسوا میرود

  چرب و شیرین دِه زِ حِکمت ، روح را
  تا قوی گردد، که آن جا میرود

  حکمتت از شه صلاحُ الدّین رسد
  آنکه، چون خورشید، یکتا می رود