آمدم بر سَرِ ثَناىِ على (ع)
        اى دل و جان من فِداى على
     مَظهرِ كبرياى لاهوت است 
        چون كنم وصفِ كبرياى على؟
     نفسِ پيغمبر است و سِرِّ خدا 
        چه توان گفت در ثناى على؟
     قدرِ او برتر است از كونين
        كى ثنايى بُوَد سزاى على؟
     جُز خدا قدرِ او نمى داند 
        به خداى من و خداى على
     در حقِ غير، كى فرود آمد
        ز آسمان ، نَصِّ « إِنَّماىِ » على؟
     از كجا شرح مى توانم كرد
        آنچه حق گفت در وفاى على؟
     وَه كه بيگانگان چِها كردند
        چون نبودند آشناى على
     آن جماعت كه حقِّ او بردند
        سعى كردند در جفاى على
     به خدا در جهان پس از احمد (ص)
        نشود هيچ كس به جاى على
     بعد از آن باقيانِ « أَهلُ البيت »
        حُجَجِ حقّ و اوصياى على
     حسنِ مُجتَبى ، حسينِ شهيد 
        آن دو فرزندِ دلگشاى على
     سيّدِ عابدين و باقِرِعِلم 
        صادق و كاظم و رضاى على
     تقى و هادى و زَكى ، مَهدى 
        دودمانِ بَتول ، تاىِ على
     باد از ما درود بر ايشان
        تا بُوَد در جِنان بقاى على
     هر دو  عالم  طُفيلِ ايشان است 
        هر دو كون آمد از براى على
     روزِ محشر حسابِ جِنّ و بَشَر
        وا گذارد خدا براى على
     او قَسيمِ بهشت و دوزخِ ماست 
        اين خبر آمد از خداى على
     من كيم تا زَنَم از ايشان دَم
        يا كه باشم سخن سَراى على؟
     گر بپرسند كيستى؟  گويم : 
        ذَرّه اى  محو در هواى على
     يا نيم هيچ  جز مَحبّتِ او 
        پاى تا سر همه وَلاى على
     لايقِ بندگى  نيم او را 
        جانِ پاكم به خاكِ پاى على
     يا الهى به روزِ حشرم ده 
        جاى  در سايۀ لِواى على
     مِـهرِ او را شفيعِ من گردان 
        بهره ور  سازم از لِقاى على
     حاليا  ده  به  نَقد  توفيقم
        تا شَوَم تابعِ هُداىِ على
     كارهاى مرا چنان گردان 
        كه بُوَد جمله  در رضاى على
     يافتم ره  به سوى  درگهِ  تو
        از سخنهاى جانفزاى على
     ديده روشن شد از غُبارِ رَهَش
        راه  ديدم  به  توتياى على
     با من آن كرد ، كان سزاىِ وى است 
        نيستم من  ولى  سزاى على
     من ندانم چه سان كنم شُـكرش؟
        هم تو از من  بده جزاى على
     شُـكرِ آن كو  رَهَم نمود به تو 
        تو بيفزاى بر عُلاىِ على
     گُـنَهَم  گر چه هست بى حَد و حَصر 
        ليك  هستم  زِ اولياى على
     نامه ام  گر تُهى است از حَسَنات 
        دلِ پُر دارم از وَلاى على
     مِهرِ او مى بَرَد مرا به بهشت 
        مى روم  سوى  حق   به پاى على
     همچو سايه  كه مى رود پِىِ مِهر 
        مى رود  « فيض » در  قَفاى على

سرودۀ جناب مُلّامحسن فیض کاشانی رحمة الله تعالی علیه
قرن یازدهم هجری قمری