ذوالقَعدة

  یا ذو القعدة الحرام
  نام ماه یازدهم از ماههای سال قمریِ عرب ،
  میان شوّال و ذوالحجّة
  یکی از أشهر حُرُم
  و بدان ماه به سَفَر نمیـشدند
  و از جنگ قُعود میـورزیدند.

  و روز یازدهم آن [سنۀ 148 ه.ق]
  عیدِ ولادت حضرت إمام رضا علیه السلام است

  و بیست و نهم آن [سنۀ 220 ه.ق]
  روز وفات إمام محمّد تقيّ علیه السلام است .

  أبوریحان بیروني [قرن پنجم ه.ق]
  در آثارُالباقیة گوید :

  « ثمّ ذوالقعدة [ أي بعد شوّال ]
  لما قیل فیه ، اقعدوا
  و کفّوا عن القِتال .

  و نیز در همان کتاب گوید :

  في الخامس(5)
  نزول الکعبة و الرّحمة من السّماء علی آدم ع
  و فیه رفع إبراهیم ع و إسماعیل ع القواعد من البیت
  و في الرّابع عشر(14)،
  زعموا خرج یونس ع من بطن الحوت
  و مقتضی هذا القول أن یکون مکث یونس ع في بطنه
  اثنین و عشرین یوماً
  و هذا عند النّصاری ثلثة أیّام کما ذکر في الإنجیل
  و في التّاسع و العشرین(29)
  زعموا نبتت شجرة الیقطین علی یونس ع . »

  در سال ششم هجرت
  رسول الله (ص) خواب دیدند که
  همراه مسلمانان وارد مسجد الحرام شده
  و در امنیّت کامل به طواف خانۀ خدا مشغولند
  و سپس حَلقِ رأس کرده از إحرام خارج شدند
  حضرت خوابشان را برای اصحاب بیان فرمودند
  و در ذوالقعدۀ همان سال
  جهت انجام عُمرة به سوی مکّة حرکت کردند
  و از مدینة ، قربانیهایشان را همراه خود بردند .

 و کانت الحدیبیّة في ذي القعدة ، سنة ستّ .