خلیل بن احمد فراهیدی ،
 مکنی به ابوعبدالرحمن .
 بسال صد هجری قمری متولد شد
 و بسال ١٧٥ ه.ق درگذشت .
 ابوعبدالله محمد بن خلّکان
 در رسالۀ فرهنگ آورده که
 خلیل بن احمد
 نحوی
 عروضی
 بصری
 در اصل از اولاد ملوک عجم بود
 یعنی از ابناء ملوکی بوده
 که نوشیروان ایشان را پس از فتح یمن
 در تحت سپهسالاری اَهرَن بدانجا فرستاد
 و نیز سیبویه از همین خاندان و نژاد است .
 بنابر قول ابن ابی خُثَیمه
 احمد پدر خلیل
 نخستین کس است که در اسلام بدین نام خوانده شد
 و اصل او از اَزد از فراهید است
 که یونس بجای فراهیدی او را فرهودی گفته .
 او از بزرگان علم
 و از کسانی است که عمر خود را در راه علم گذراند
 و با تربیت شاگردان بزرگی
 و دست یافتن بر قواعد مهم زبان عرب
 نام خود را در ردیف بزرگان عالم این علم قرار داد.
 حنین بن اسحاق معروف
 بنابر قول قاضی صاعد اندلسی
 در «طبقات » عربیت
 از خلیل آموخت
 و هم او بود که
 کتاب العین خلیل را در بغداد بپراکنید.
 ابن ابی خُثَیمه می گوید :
 خلیل نخستین کس بود که
 به استخراج مسائل نحوی پرداخت
 و هم او نخستین کس بود که
 عروض را پایه گذاشت
 و با قواعد آن پایه های سنجش شعر عرب را تأسیس کرد.
 کتبی که به خلیل منسوب است
 «کتاب العین » در لغت
 و «کتاب النغم  »
 در معجم المطبوعات آمده است که :
 خليل بن احمد نحوي را
 معرفت ايقاع و نغم بوده است
 و بر اثر اطلاع به مسائل موسيقي بود که کتاب النغم را نوشت
 و از آنجا که اطلاع بر نغم و موسيقي داشت
 توانست اصول عروض را پايه گذاري کند
 و کتاب عروض را پردازد.
 و «کتاب الروض »
 و «کتاب الشواهد»
 و «کتاب النقط و الشکل »
 و «کتاب فائت العین » است که
 از بین اینها کتاب العین مشهورتر از دیگر کتب اوست
 دربارۀ تألیف کتاب العین
 و طرز انشاء و سقطات و زوائد آن بحثها شده
 و عقایدی ابراز گردیده است
 که مجموع اقوال موافق و مخالف می رساند که
 این کتاب ازمهمترین کتبی است که
 در لغت عرب پرداخته شده است .
 ابن ندیم می گوید که :
 خلیل بن احمد را پنجاه ورقه شعر بود.
 مرگ او را چنین آورده اند :
 او در حال فکر و استخراج قاعده ای در حساب داخل مسجد شد
 و چون غرق در فکر بود
 با گذرنده ای برخورد کرد و بر اثر آن صدمت درگذشت .