معاویة بن خُدَیج

در لغت نامۀ مرحوم علّامه دهخدا :

معاویة بن خُدَیج
بن جَفنَة بن قَنبَر
سَکوني
کِندی
از صحابۀ حضرت رسول (ص)
و والی مصر بود.
معاویة بن ابی سفیان فرماندهی سپاهی را که
به سوی مصر روانه بود به وی سپرد
و نیز چندین بار عهده دار فرماندهی جنگ مغرب شد.
او را در افریقا آثاری است
از آن جمله است
چاههایی در قَیرَوان که
به چاههای خُدَیج معروف است .
مردی خردمند و دوراندیش و بسیارعلم بود.

***

در کتاب «الإختصاص»
نوشتۀ «شیخ مفید»
متوفّی در 413 ه.ق در شهر بغداد
در صفحۀ 79

... لَمَّا جَاءَ «عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ صَلَوَاتُ اللهِ عَلَيْهِ»
مُصَابُ «مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي بَكْرٍ»
حَيْثُ قَتَلَهُ «مُعَاوِيَةُ بْنُ خَدِيجٍ السَّكُونِيُّ»
بِمِصْرَ
جَزِعَ عَلَيْهِ
جَزَعاً شَدِيداً ...

***

در کتاب «الأعلام»
نوشتۀ «خیرالدّین زِرِکليّ»
متوفّی در 1396 ه.ق
ج 7 ص 260

مُعَاوِيَة بن حُدَيْج (...- 52 ه ...- 672 م)
معاوية بن حديج
بن جفنة بن قنبر،
أبو نعيم الكِنديّ ثم السَكوني‏ّ ...
كان ممّن شهد حرب «صفّين» في جيش «معاوية ابن أبي سفيان»...

***