ابنُ الأعرابيّ

ابن اعرابی .
[ اِ ن ُ اَ ]
(اِخ)
ابوعبدالله
محمد بن زیاد
الاعرابی .
اصلاً از مردم سند بوده .
و چنانکه خود میگفت
بشب وفات ابوحنیفه متولد شده .
او ربیب مفضل بن محمد است .
ابن اعرابی یکی از بزرگان ائمۀ لغت عرب است
و علمای لغت بقول او استشهاد کنند.
او در اصمعی و ابوعبیده بنظر تحقیر میدیده .
و ابوالعباس ثعلب گوید
در مجلس درس ابن اعرابی نزدیک صد تن حاضر می آمدند
و هر یک سؤالی میکردند
و او جواب همه بی مراجعۀ بکتابی می گفت .
و باز ثعلب گوید
ده سال و اندی ملازمت مجلس او کردم
و هیچگاه کتابی در دست او ندیدم .
ابن اعرابی
از قاسم بن معن و مفضل بن محمد
نحو و لغت فراگرفته است ...
ابن اعرابی از جماعتی از فصحای عرب نیز ازجمله
صموتی کلابی و ابوالمجیب الربعی
لغت و شعر شنوده
و بسرمن رأی
در٨١ سالگی
به سال ٢٣١ ه.ق درگذشته است .
ابن الندیم صاحب الفهرست در بابی او را از
روات اشعار قبائل شمرده و
در مورد دیگر او را
مؤلف کتاب غریب الحدیث گفته است .