حسن بن عليّ بن إبي طالب (ع)

حسن بن علی بن ابی طالب هاشمی قرشی (ع)، ملقب به مجتبی (ع). امام دوم شیعۀ اثنا عشری است و پنجم خلفای راشدین از نظر سنّیان و چهارمین از پنج تن آل عباست. در مدینه بسال سوم هجرت از حضرت فاطمه (س) دختر حضرت پیغمبر (ص) بزاد و بزرگترین فرزندان وی بود، و پس از قتل پدرش علی (ع) در٤٠ ه.ق  مردم عراق با وی بیعت کردند و برای ادامۀ جنگِ پدر با معاویه به طرف شام حرکت کرد و در «مسکن» از نواحی انبار با لشکر معاویه روبرو شد، پس با معاویه وارد مذاکره شد و چون معاویه شرایط وی را پذیرفت در بیت المقدس از خلافت استعفا فرمود و این سال (٤١ ه.ق) را بدین سبب «عام الجماعة» خوانند. پس به مدینه گوشه نشینی گزید و همانجا در سال ٥٠ ه.ق درگذشت و یا مخفیانه با زهر کشته شد. وی یازده پسر و یک دختر داشت وسیّدان حسنيّ بدو منسوب هستند. شرح احوال حضرت إمام حسن (ع) و مخصوصاً داستان صلح ایشان با معاویه را کتابهای جداگانه نگاشته اند. شیعیان به حضرتش لقب شبر و به برادرشان حضرت إمام حسین بن علی (ع) لقب شبیر داده اند.