ابلیس.
[ ظاهراً از کلمۀ یونانیِ «دیــابــلــس» (Diabolos) ]
لغویّون عرب آن را از مادّۀ «ابــلاس» به معنی نـومـیــد کـــردن یا کلمۀ اجنبی شمرده اند،
و آن نام مِــهــتَـــرِ دیـــوان است که پس از نَــفــخِ روح در جسدِ ابـوالـبـشـر، چون از سـجــدۀ آدم سـر باززد مــطــرود گشت. و او تا روز رسـتـاخـیــز زنـده باشد و جـز بـنـدگــان مُـخـلَــص را اغـواء تواند کرد. نظیرِ اهـریـمــنِ دیــنِ زردشــت. شـیـطــان. عَــزازیــل. خَـنّــاس. بـوخـلاف. ابـومـره. بـومـره. شـیــخ نـجــدی. ابـولـبـیـنــی. دیــو. مِــهــتــرِ دیـــوان. پــدرِ پـــریــان. ج، ابــالــیــس، ابــالــســة.