ابن بابویه، ابوالحسن علی بن حسین بن موسی بن بابویه قمی را از کنیزکی دیلمی سه پسر آمد :
١- ابوجعفر محمد بن علی بن حسین، فرزند مهتر ابوالحسن مذکور، محدث و فقیه شیعی. وفات ٣٨١ ه.ق. او از اساتید بسیار و از جمله پدر خود و محمد بن حسن بن الولید ادب و فقه فراگرفت و مشایخ دیگر وی نزدیک دویست تن بوده اند. صدوق با سلاطین و اعاظم شیعۀ زمان خود آمیزش داشت و سفری برای ملاقات ابوعبدالله نعمت نقیب به بلخ رفت و کتاب من لایحضره الفقیه را به نام او نوشت. وقتی در بغداد تدریس میکرد. در اواخر عمر در ری متوطن بود و در دربار آل بویه محترم میزیست، رکن الدوله و وزیر او صاحب بن عَبّاد او را گرامی میداشتند. ابن بابویه عیون اخبارالرضا را به نام صاحب بن عباد نوشته و در بعض مواضع کتب خود ذکری از مباحثات خویش در مجلس رکن الدوله به میان آورده است. ابن بابویه در ری درگذشت و بدانجا مدفون شد، قبر وی تاکنون باقی و مزار است. کتب او در فهرست نجاشی مذکور و معروفتر از همه :
کتاب من لایحضره الفقیه.
اکمال الدین.
امالی. عیون اخبارالرضا.
معانی الاخبار.
کتاب التوحید.
ثواب الاعمال.
علل الشرایع.
کتاب الخصال.
کتاب الاعتقادات
است که همه به طبع رسیده است.
٢- حسن بن علی، فرزند اوسط ابوالحسن، او زاهد و متعبد بوده است.
٣- ابوعبدالله حسین بن علی بن حسین بن بابویه که او نیز مانند برادر مهتر، فقیه و محدث بود و سیدمرتضی و غضائری از شاگردان اویند، کتبی تألیف کرده که فعلاً در دست نیست. و نسب منتجب الدین صاحب فهرست معروف بدین طریق به وی میپیوندد : منتجب الدین علی بن عبدالله بن الحسن (معروف به حسکا) (ظ : حسنکا) بن حسین.