طَبَرانی. ابوالقاسم سلیمان بن احمد بن ایوب بن مطیر اللخمی الشامی. از محدثان بزرگ و مولد او به طبریۀ شام بوده، به سال ٢٦٠ ه.ق. وی به حجاز، یمن، مصر، عراق و فارس در طلب حدیث سفر گزید، سه معجم در احادیث تصنیف کرد : کبیر، وسط و صغیر، و نیز «تفسیر» و «الاوابل» و «دلائل النبوّة» از تصنیفات اوست و جز آنچه ذکر شد هم تصنیفات دیگر دارد. وفات او به سال ٣٤٠ ه.ق. بوده است. (تاریخ وفات طبرانی ٣٦٠ ه.ق. بوده، و ظاهراً در طبع ارقام ٦٠ به ٤٠ تبدیل شده و سهوی رخ داده است).
ابن خلکان جدّ او را به نام مطیر مصغر مطر یاد کرده، گوید : حافظ عصر خود بود و سی و سه سال در طلب حدیث از شام به سوی عراق، حجاز، یمن، مصر و بلاد جزیرۀ فراتیه پیوسته در حال کوچ بود و سماع بسیار کرد و شمارۀ شیوخ وی به هزار تن رسد. او راست مصنفات سودمند، ازآن جمله است معاجم سه گانۀ او و آن مشهورترین کتابهای وی است. حافظ ابونعیم و خلق بسیاری از او روایت دارند، مولد او به طبریۀ شام بوده، ولی اصفهان را برای سکونت و اقامت برگزید، تا آنکه روز شنبه ٢٨ ذی القعدۀ ٣٦٠  ه.ق. در اصفهان فرمان یافت، و بر این تقدیر یکصد سال زندگانی کرد، برخی هم فوت او را در ماه شوال ذکر کرده اند، والله اعلم. وی را پهلوی مدفن حممة الدوسی از یاران رسول خدای صلی الله علیه و آله و سلم به خاک سپردند.
صاحب معجم المطبوعات نیز ترجمۀ احوال طبرانی را با مختصر تغییری آورده، و در آخر گوید : المعجم الصغیر او شامل دو کتاب است : غنیة الالمعی لابی الطیب محمد شمس الحق، التحفة المرضیة للشیخ حسین بن محسن الانصاری که در دهلی به چاپ رسیده است.
و نیز او راست کتاب الدعوات.