اَبوعَمرو زُجّاج - رَحِمَهُ الله - میگوید:
 مدّتی مدید به خدمتِ جُـنَـیـد - رحمة الله علیه - مقیم بودم
 و دائما به نوعی از عبادات مشغول بودم
 و جنید هرگز به من نظر نکرد و با من سخن نگفت
 تا  یومٌ مِنَ الایّام [ روزی از روزها ] که خانقاه از جماعت خالی بود
 برخاستم
 و جامه ها از خود بیرون کردم
 و مُـتَـوضّـا [ جای وضو گرفتن ] را کَـنّاسی کردم [ زباله بیرون کشیدن ]
 و پاکیزه ساختم و آب زدم
 و مَواضِع طهارت را شُستم
 جنید باز آمد
 و مرا دید در آن عمل
 و غُبار بر من نشسته
 مرا پیشِ خود طلب فرموده
 و دلداری کرد و مَرحَبا گفت و دعا کرد
 و سه بار گفت:
 احسنت ، دائم باید که چنین خدمت کنی.