أَعشی. لقب شاعری عظیم الشأن از عرب.
نام وی میمون بن قیس است و بجهت بسیاری تفنن در سرودن شعر او را «صَنّاجَةُ العرب» میگفتند. وی یکی از چهار تن شاعر عرب است که به اتفاق او را شاعرترین شعراء عرب میدانند. و او بر سیاق شعراء جاهلیت بود و از متقدمان شعراء مُخَضرَم است که بعثت پیامبر (ص) درک کرد ولیکن توفیق مسلمان شدن نیافت. چهار تن از شاعران شهرت دارند که اشعر عرب میباشند. آنان عبارتند از : امرؤالقیس، زهیر، نابغه و اعشی. و در ترجیح یکی از آنان بر دیگران اختلاف است و برخی گفته اند : امرؤالقیس بهنگام سواری و زهیر زمانی که بر سر شوق باشد و نابغه آنگاه که بترسد و اعشی زمانی که بطرب آید، اشعر مردم باشند.
زرکلی آرد : میمون بن قیس بن جندل از طائفۀ قیس بن ثعلبة وائلی و مشهور به «اعشی قیس» از شاعران طبقۀ اول عصر جاهلی و یکی از اصحاب معلقات است. وی بسیار بنزد پادشاهان عجم میرفت و طبع توانایی داشت و شیوه های مختلف میـپیمود. از پیشینیان کسی بمقدار او نسروده است. او بسیار زیست و اسلام را درک کرد لیکن مسلمان نشد و در حدود سال ٧ ه.ق. در یمامه درگذشت. و بیت زیر مطلع معلقۀ او است :

ما بکاء الکبیر بالاطلال
و سؤالی و ما ترد سؤالی

نام شاعری از عرب و اشعار او را سکری گرد کرده است.
در اشعار فارسی نام اعشی فراوان آمده است