فصل ششم در سجود است
و حقيقت سجود، گذاردن پيشانى است بر زمين به قصد تعظيم و در آن چند مطلب است:
«مطلب اول»
بدان كه سجده بر چند قسم است:
اول سجود نماز و از اين قسم است قضاء سجده‌ى فراموش شده.
دوم سجدۀ سهو.
سوم سجدۀ تلاوت.
چهارم سجدۀ شكر.
پنجم سجدۀ تذلّل و تعظيم.
اما سجود نماز پس در هر ركعتى از فريضه و نافله دو سجده واجب است و دو سجده، با هم از اركان نماز است كه ترك هر دو با هم مبطل نماز است و هم چنين به زيادتى دو سجده، فريضه باطل مى‌شود؛ چه نقصان و زيادتى از روى عمد باشد يا سهو يا جهل چنانچه باطل مى‌شود به نقصان يا زيادى يك سجده عمداً به خلاف نقصان و زيادى يك سجده سهواً كه موجب بطلان نيست بنا بر اقوى.
و واجبات سجده چند امر است:
اول
گذاردن هفت موضع بر زمين كه پيشانى و دو كف دست و دو سر زانو و دو انگشت بزرگ پاها باشد
و لكن احكام ركن از بطلان به زياده و نقيصه مترتب بر گذاردن خصوص پيشانى است بر زمين نه شش موضع ديگر
پس اگر پيشانى را بر زمين گذارد بى‌جا و ساير مواضع را نگذارد زياده حاصل است و اگر شش موضع را بر زمين گذارد و پيشانى را نگذارد ترك سجده، صادق است.
دوم
ذكر و اقوى كفايت مطلق آن است اگر چه احوط اختيار تسبيح است چنانچه در ركوع گذشت الا آن كه در تسبيحه‌ى كبرى بگويد: (سبحان ربي الاعلى و بحمده).
سوم
طمأنينه در حال ذكر واجب بلكه در حال ذكر مستحب نيز در صورتى كه به قصد خصوصيت بگويد ...
چهارم
بلند كردن سر از سجده.
پنجم
نشستن بعد از سجده با طمأنينه و بعد از آن برگردد به سجدۀ دويم.
ششم
باقى گذاردن تمام هفت موضع را در جاى خود تا ذكر تمام شود پس اگر بعض مواضع را بلند و در آن حال عمداً چيزى از ذكر را بگويد باطل و مبطل نماز است و اگر سهواً باشد بايد اعاده كند ذكر را بعد از وضع آن بلى در غير حال ذكر بلند كند يكى از مواضع غير از پيشانى را و دوباره بگذارد عمداً نيز ضرر ندارد و فرق نيست در آن كه بلند كردن دست مثلًا براى غرضى باشد مثل خاراندن بدن و نحو آن يا بدون آن.
هفتم
مساوى بودن محل پيشانى با محل ايستادن كه پست و بلند نباشد مگر به كلفتى يك خشت يا چهار انگشت به هم پيوسته و اين مقدار بلند و پست بودن مانعى ندارد ...
هشتم
گذاردن پيشانى بر چيزى كه سجده بر آن صحيح باشد از زمين و چيزى كه از آن مى‌رويد غير از مأكول و ملبوس چنانچه در بحث مكان گذشت.
نهم
پاك بودن جاى پيشانى.
دهم
محافظت بر عربيت و ترتيب و موالات در ذكر.
آمار
وب سایت: